LÜTFÜ YILMAZ
MARANGOZ-MOBİLYACI
Yıllardır ilçemizde marangoz-mobilyacı olarak hizmet veren Lütfü Yılmaz ile 24.11.2021 tarihinde yaptığım güzel bir sohbet sonrasında kısaca hayatı…
01.01.1950’de Ocaklı(İspela) köyünde doğdum. Baba adım Ali, Anne adım Aslı dır. Çiftçi bir ailenin çocuğu olarak köyde günlerimi geçirdim. İlkokula başladığımda her gün Maçka ilçe merkezindeki okula yaya olarak gittim ve ilkokulu tamamladım.
İlkokul sonrasında okula gitmeyi düşünmedim. Aile bütçesine katkı yapmak için bir süreliğine ormanda babamla yaptığımız odunları satış yaparak para kazandık. Orman işleri yanında babamla yaylada hayvancılık işleri ile uğraş verdim.
Gelecek günleri düşünerek, bir meslek sahibi olmak için gurbete çıkmaya babam Ali ile birlikte karar verdik. Bu gurbet Karadenizliler için genellikle İstanbul olurdu. Bende öyle yaptım. 1965’de akrabalarımın bulunduğu İstanbul’a gitmek için bir otobüse bilet alarak yola çıktım.
İstanbul’a ayak bastığımda nasıl bir hayat süreceğimi hiç tahmin edemiyordum. Beni İstanbul’da akrabalarım karşıladı. On beş gün kadar akrabalarımın yanında kalarak çalışabileceğim bir iş aradım. Sonunda bir marangoz ve doğrama atölyesinde iş buldum.
İstanbul’da yaşamını sürdüren Yugoslav vatandaşı olan Halis adında bir marangozun yanında çalışmaya başladım. İşveren Halis ustam beni ilk önce baştan aşağıya bir süzdü. Boyumun kısalığı ve çelimsiz olmam onu tedirgin ediyordu. Sert bakışlı ve çatık kaşlı Halis usta bana sordu Lütfü bu işin üstesinden gelebilecek misin? “Genç delikanlı Lütfü’nün başka şansı yoktu”... “Üstelik gurbet ellere para kazanmak için gelmişti”...
Kararımı başımı evet anlamında sallayarak cevabını verdim. 10 TL haftalıkla işe başladım sonraki gün. İlk haftalığımda aldığım parayı özenle sakladım.
Bir süre sonra akrabalarımın yanından ayrılmak zorunda kaldım. Bazı geceler atölyede tahtaların üzerinde, bazı geceler iş yerinin yakınlarında bulunan bir zeytin ağacı bahçesinde ağaç diplerinde sabahladım. Yılmadım, vazgeçmedim para kazanmak için ve meslek öğrenmek için umutsuz olmadım hiçbir zaman…
Çevreyi tanımaya başladım. Bir süre sonra yine kendi köylüm ve akrabam olan Temel Eyüboğlu yanında kalmaya başladım. Temel Eyüboğlu’nun bana çok iyilikleri oldu. Üç yıl İstanbul’da çalıştıktan sonra marangozluk ve mobilyacılık konusunda kendimi geliştirmiştim. Ancak babamın rahatsızlığından dolayı doğduğum topraklara dönmek zorunda kaldım.
1968’de Osman Bostan kızı Firket ile yaptığım köy düğünü ile evlendim. Sonraki yıllarda bu evlilikten 4 erkek 1 kız babası oldum. Ancak henüz daha askerliğimi yapmamıştım. Evliliğimden sonra askerlik görevimi tamamlamak için Burdur iline gittim. Askerlik görevimde mesleğim olan marangoz ve mobilyacılık sayesinde askerliğim kolay oldu.1971’de askerliğimi tamamladım.
Askerlik dönüşünde Ali Akın ve Ziya Akın kardeşlerin marangoz atölyesinde yeniden çalışmaya başladım. 1978’de kendi işyerimi açmak için buradaki çalışmama nokta koydum. Birkaç ay sonra kendi işyerimi açarak kendi adıma çalışmaya başladım.
Çalıştığım süre içerisinde mesleğimi benimle çalışan çıraklara öğretmeye gayret ettim. Kendi çocuklarım Sezai ve Olcay’a da bu mesleği sevdirerek öğrettim. Emekli olduktan sonra işyerimi çocuklarıma devrettim. Babadan oğula geçen marangoz ve mobilyacılık mesleğini şimdilerde çocuklarım “YILMAZ MOBİLYA” adı altında Maçka sanayi sitesinde devam ediyorlar…
Tüm Maçka halkına sevgi ve saygılarımı sunuyorum…