TOZLU SAYFALAR
Ben çocukluğunu özleyenlerden biriyim. Geçmişin sayfalarını araladıkça hüzün başlar. Bellekte saklı kalan anılar, birden kendini dışa vurur.
O an her şey yeniden gözlerimin önünde canlanır.
Evimizin bulunduğu sokağı tek katlı evleri hala hatırlarım. Her daim hafızamda canlı tutarım. Yol kenarına sıralanan evler, ekili tarlalar, otlağa çıkarılan hayvanlar!
Hepsi, hepsi gözümün önünden film şeridi gibi geçip gitti.
O günler mi, çok güzeldi, yoksa…
Çocukken her şey gözünüzde farklı olur. Bugünkü gibi düşünmezsiniz. Dert yok, tasa yok. Sorumluluk anne babada. Hayat, süt liman akıp gider.
Rahmetli annem, becerikli hatun olduğundan her işi yapardı. Ben, fazla iş yapmadığım gibi hep annemin yanında olurdum.
Annem örgü makinesinde komşumuzun birinin hırkasını örüyor. Bende kendime şişle, kazak örmek istedim. Anneme nasıl yapacağımı sordum.
Annem, cevap vermedi. Ben, tekrar sorunca, annem gözlüğünü çıkartarak; “ne diyorsun? Ne şişi, kazağı? Sen orada ne yapıyorsun?” deyince biraz mızmızlanarak, kazak örmek istediğimi söyledim.
Annem, cevap vermeden örgü makinesinin kolunu sağ sola çekerek, örmekte olduğu hırkanın arka parçasını bitirdi. Ben hala kazağımı kuramamanın hırçınlığı içerisindeydim. Annemin yanına giderek, şişleri ve yumağı eline verdim. Kurmasını ve birkaç santim örmesini istedim.
Annem, derin nefes aldıktan sonra çaresizce, verdiğim şişlerle kazağımı kurdu. On santim ördükten sonra bana uzattı. Sevincime diyecek yoktu. Kazağımın ön parçasını örmeye başladım. Mutluluğuma diyecek yoktu.
Birkaç gün içerisinde kazağımın diğer parçalarıı da bitirdim. Yine annemin başına ekşidm. Yakasını yapmasını ve kazağı birleştirmesini istedim.
Annem, örgü makinesinde ördüğü hırkanın kolunu bitirmeden bana cevap vermedi.
Çok geçmeden örmekte olduğu kolu bitirince, elimdeki kazağın parçalarını alıp, iğne istedi. Kısa sürede, kazağı iğneyle birleştirip yakasını yaptı.
Annem, kazağı bana uzatarak, giymemi istedi.
Kazak; rengiyle, yakasıyla, örgüsüyle, tam istediğim gibi olmuştu.
Annemin gamzeli iki yanağından defalarca öptüm. Evin küçüğü olduğumdan anneme her zaman nazlanırdım.
Şimdi o günlerden eser kalmadı. Geriye baktığımda sadece tozlu sayfalarda ki, anıları görüyorum.
